آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      دل که شد خرسند چیز دیگری ست
      چهره با لبخند چیز دیگری ست
      
      تا که کام عشق را شیرین کنی
      بوسه ای چون قند چیز دیگری ست
      
      من اسیر تیغ ابرویم ولی
      آنچه دل را کَند چیز دیگری ست
      
      حرف بسیار است اما موی دوست
      موقع سوگند چیز دیگری ست
      
      نخل، تنها هم ثمر دارد ولی
      میوه ی پیوند چیز دیگری ست
      
      نیست فرقی بین فرزندان ولی
      اولین فرزند چیز دیگری ست
      
      اولین دلبند ارباب آمده
      علت لبخند ارباب آمده
      
      رود نه از راه دریا آمده
      آسمان نه عرش اعلا آمده
      
      من نوشتم ماه امشب سر زده
      تو بگو خورشید فردا آمده
      
      طاق کسری بر خودش لرزید و گفت
      باز پیغمبر به دنیا آمده
      
      «چون که صد آمد نود هم پیش ماست»
      پس بگو امشب مسیحا آمده
      
      خواب او را هم نمی بیند کسی
      بسکه او مانند رؤیا آمده
      
      آی مجنون کوری چشم حسود
      کف بزن فرزند لیلا آمده
       
      حُسن دلخواه بنی هاشم رسید
      دومین ماه بنی هاشم رسید
       
      آن که از نامش دوا برداشته
      نسخه ی خود را به جا برداشته
      
      من یقین دارم که خاک کربلا
      از مزار او شفا برداشته
      
      نه فقط حُسنش حجاز و کوفه را
      سرزمین شام را برداشته
      
      تیر مژگانش خطا هرگز نکرد
      چون کمانش را خدا برداشته
      
      در رگ او خون مولا می دود
      از عموی خود وفا برداشته
      
      کمتر از یک لشکر آید در مصاف
      دشمن او را هوا برداشته
      
      در دل لشکر زده در کربلا
      کوفه را بانگ عزا برداشته
       
      ای علمدارِ علمدار حسین
      نیست مدح تو بجز کار حسین
       
      بی تو هر قدّیس شیطان می شود
      با تو نصرانی مسلمان می شود
      
      روز محشر با پیمبر برنخیز
      بِینتان جبریل حیران می شود
      
      معتقد هستم که با چشم تو هم
      عالم ایجاد سلمان می شود
      
      گوشه چشمت نه لبی هم تر کنی
      هر ستون انگور باران می شود
      
      میوه ی عمر پدر آهسته تر
      دارد اربابم هراسان می شود
      
      گفت در پشت سرت بابای تو
      ای به قربان قد و بالای تو
       
      محسن عرب خالقی

****************

      در بهاران چمن درست شود
      عشق با سوخت درست شود
      
      روی قلبم حسین بنویسید
      تا عقیق یمن درست شود
      
      به در کهف رفتن ما با
      سگ لیلا شدن درست شود
      
      عاقبت کار سالیان بعد از
      رفتن و آمدن درست شود
      
      سالیانی است کار این مردم
      بین سینه زدن درست شود
      
      خون دل خورده زهرا تا
      چند تا سینه درست شود
      
      وصف این طایفه که می آید
      عشق در قلب من درست شود
      
      به خدا شبه مصطفی کافی است
      تا اویس قرن درست شود
      
      علی اکبر شود هر آنکس که
      از حسین و حسن درست شود
      
      تا که پیغمبری شدیم همه
      علی اکبری شدیم همه
      
      پسران جلوه بیشتر دارند
      همگی خصلت از پدر دارند
      
      پدرانی که دل به حق دادند
      مهر اولاد در جگر دارند
      
      تاج شاهی است ارث باباها
      شاه ها اکثرا پسر دارند
      
      خانه ای که به آن پسر دادند
      صدقه گیر پشت در دارند
      
      همه ی خانواده ی زهرا
       دور خود چند تا قمر دارند
      
      نوه های عشیره حیدر
      همه جنگاورند و  سردارند
      
      با علی این پسر بزرگ شده
      که شبیه پدر بزرگ شده
      
      دست لیلا بهار آورده
      دامن افتخار آورده
      
      اسدالله زاده این مادر
      واقعا ذوالفقار آورده
      
      به گداهای شهر مژده دهید
      پسری سفره دار آورده
      
      گفت ام البنین به لیلا که
      فاتح کارزار آورده
      
      هر کجا رو به سوی میدان برد
      خصم رو به فرار آورده
      
      عمه اش مشک و مجمر اسفند
      دور این گاهواره آورده
      
      عمه اش شادمان تر از همه است
      یار، رو سوی یار آورده
      
      دور گهواره اش عجب حالی است
      جای مادر بزرگ او خالی است
      
      ربنا ربنا کنیم همه
      همه شکر خدا کنیم همه
      
      حضرت شاهزاده آمده است
      نیت کربلا کنیم همه
      
      باید از خاک پاش برداریم
      دل خود را بنا کنیم همه
      
      علی اکبر حضور غرق خداست
      خویش را مبتلا کنیم همه
      
      دسته جمعی از این حسینیه
      عزم پایین پا کنیم همه
      
      کاش بودیم ظهر عاشورا
      تا عبا دست و پا کنیم همه
      
      آمده اشک حسرت ارباب
      عرض تبریک حضرت ارباب
      
      آمده سایه سرش باشد
      آینه دار مادرش باشد
      
      آمده وقت پیری ارباب
      هر کجار رفت در برش باشد
      
      آمده هر غروب، وقت نماز
      مست الله اکبرش باشد
      
      آمده تا رکاب عمه شود
      هم نگهبان معجرش باشد
      
      باورش هم نمیشود روزی
      اربا اربا برابرش باشد
      
      این تن قطعه قطعه قطعه شده
      باورش نیست اکبرش باشد
      
      بهتر این است زود برخیزد
      فکر موهای خواهرش باشد
      
      لخته خون از دهان او میریخت
      روی دستش جوان او میریخت
      
      محمد جواد پرچمی

****************

      قلم امشب زمان تعظیم است
      سجده آور که وقت تکریم است
      
      غسل روحم به چشمه سار رجب
      غسل روحت به آب تسنیم است
      
      از چه ساکت نشسته ای برخیز
      بهترین روز بین تقویم است
      
      ساعت شادی دل ما با
      شادی اهل بیت تنظیم است
      
      آمد آئینه ی رسول الله
      ای قلم باز وقت تقسیم است
      
      نیمی از سیب عشق، پیغمبر
      علی اکبر هم آن یکی نیم است
      
      جمع پیغمبر و امام علی
      از خدا آمدت سلام، علی
      
      
      آی پیغمبر امام حسین
      حضرت حیدر امام حسین
      
      اولین بار بر لب تو رسید
      بوسه ی نوبر امام حسین
      
      دستهای تو بعد از این دارد
      حکم بال و پر امام حسین
      
      ننشستی بجز به رسم ادب
      لحظه ای محضر امام حسین
      
      قسم راست به جوانی مان
      به علی اکبر امام حسین
      
      ما گداییم و شاهزاده تویی
      آنکه ما را نجات داده تویی
      
      مثل زهرا عبادتت بوده
      مثل حیدر شجاعتت بوده
      
      به حسن رفته ای زمان کرم
      مثل بابا سخاوتت بوده
      
      شب میلاد، عموی سرو قدت
      محو در قد و مقامتت بوده
      
      «عَنهُمُ الرِّجس» در زیارت تو
      حکم تثبیت عصمتت بوده
      
      «اَوَلسنا عَلَی الحَقَت» بی شک
      سندی بر بصیرتت بوده
      
      بیش از این باید احترام شوی
      شأنت این بود که امام شوی
      
      نام تو کوه را تکان بدهد
      روشنایی به آسمان بدهد
      
      خط و مشیء تو ای جوان حسین
      راه را یاد هر جوان بدهد
      
      صبح روز دهم به مأذنه ها
      با صدایت خدا اذان بدهد
      
      پدرت نه امام تو باید
      با فراق تو امتحان بدهد
      
      داغت آن گونه بود که می رفت
      پدر تو سه بار جان بدهد
      
      موقع رفتنت، کنار تنت
      وقت تشییع کردن بدنت
      
      محسن عرب خالقی

      ما را نظر دوست خدا باورمان کرد
      با یک صلوات از دگران برترمان کرد
       
      ذکر صلواتی که خدا هدیه به ماداد
      ذکریست که همسفره پیغمبرمان کرد
      
      هم سفره پیغمبر اکرم شدن ما
      فیضی ست که دور و بری حیدرمان کرد
      
      با حب علی عاشق زهرا شده ایم و
      این عشق غبار قدم مادرمان کرد
      
      خاک قدم فاطمه بودیم که بی بی
      با نام حسن عاشق عاشق ترمان کرد
      
      با عشق حسن بوده گرفتار حسینیم
      این کار حسین است اگر نوکرمان کرد
       
      سلطان شده باشیم غلام در اوییم
      در اوج،کف پای علی اکبر اوییم
       
      میلاد گل سرسبد شاه جهان است
      خاک قدمش تاج سر اهل جنان است
      
      شیرینی نام علی اکبر لیلا
      نقل دهن مجلس شیرین دهنان است
      
      ای لیلی لیلای حرم،خوش قد و بالا
      نام تو شروعی ست که آغاز اذان است
      
      گفتیم که میلاد علی روز پدر بود
      گفتندکه میلاد تو هم روز جوان است
      
      هم حیدر کراری و هم احمد مختار
      چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است
      
      پس حق بده از چشم تو کفار بترسند
      تا پلک تو تیر وخم ابروت کمان است
       
      تو جمع همه پنج تن آل عبایی
      تو علت زیبا شدن مأذنه هایی
       
      در روز ازل عشق و صفا رابه تو دادند
      افسار همه ارض و سما را به تو دادند
      
      عباس اگر که علی کرببلا شد
      پیغمبری کرببلا را به تو دادند
      
      با صوت اذان تو به داوود عیان شد
      تا روز ابد اوج صدا را به تو دادند
      
      از بسکه گره باز نمودی ز دل خلق
       مانند حسن جود وسخا را به تو دادند
      
      عیسای مسیح حرم آل محمد
      بی واسطه معجون شفا را به تو دادند
      
      در پیش تو خورشید چه افتاده می آید
      پیراهن شه بر تن شهزاده می آید
       
      ای روی تو چون روی پیمبر علی اکبر
      هستی نوه ساقی کوثر علی اکبر
       
      تولایق شمشیر علی بودی وهستی
      باید بزنی بر دل لشگر علی اکبر
      
      با واسطه شاگرد یدالله زمینی
      از برکت عباس دلاور علی اکبر
      
      شاگرد ابالفضل شدن فیض کمی نیست
      شد ضربه تو ضربه حیدر علی اکبر
      
      تیغ کج تو  نعره یا  فاطمه دارد
      انداخته دورو بر تو سر علی اکبر
      
      مشغول دعاگویی تو زینب کبراست
      از جای بکن قلعه خیبر علی اکبر
       
      هر کس که تو را دید به پای تو سر انداخت
      بادیدن ابروی  کج تو سپر انداخت
       
      بی عشق تو هر قلب پریشان شده باشد
      چون کاخ خرابیست که ویران شده باشد
      
      اصلاً عجبی نیست که با نیمه نگاهت
       یکباره گدا حضرت سلطان شده باشد
      
      اصلاً عجبی نیست که دوروبری تو
      باگوشه چشمان تو سلمان شده باشد
      
      اصلاً عجبی نیست که هربنده گمراه
       با صوت اذان تو مسلمان شده باشد
      
      اصلاً عجبی نیست که این شاعر گمنام
      با لطف شما صاحب دیوان شده باشد
      
      اصلاً عجبی نیست که مخروبه قلبم
      با لطف خدایی تو ایوان شده باشد
       
      ما هرچه که هستیم گرفتار تو هستیم
      صدشکر که عمریست بدهکار تو هستیم
       
      ای کاش به ما نیزصفاتی برسانی
      از لعل خودت یک صلواتی برسانی
      
      اندر خم یک کوچه نشستیم بیایی
      تا اینکه به ما راه نجاتی برسانی
      
      ما تشنه یک جرعه ز چشمان تو هستیم
      تا اینکه خودت آب حیاتی برسانی
      
      خالی شده این دست خودت پربکن آقا
      ای کاش به من نیز براتی برسانی
      
      بالی بده تاکرببلایم برساند
      ای کاش برات عتباتی برسانی
      
      دلتنگ حریم پسر فاطمه هستم
      ای کاش در این هفته آتی برسانی
       
      بوی تو می آید به نظر وقت اذان است
      این عطر گمانم ز نسیم رمضان است
       
      بگذار که امسال سحر یار تو باشم
      مهمان سر سفره افطار تو باشم
      
      نگذار که یک عمر جدا از توبمانم
      نگذار که یک عمر فقط بار تو باشم
      
      نگذاراسیرغم دنیا شده باشم
      بگذار که یک عمر بدهکار تو باشم
      
      داروی طبیبان به خدا نیست دوایم
      داروی من این است که بیمار تو باشم
      
      بگذار درآن ماه، شب لیله قدری
      یک ثانیه ای هم شده زوار تو باشم
      
      آقا علی اکبر ارباب نظرکن
      بگذار که من خادم در بار تو باشم
       
      بگذار محرم برسد اذن بگیرم
      بگذار شب هشتم امسال بمیرم 
       
      مهدی نظری

****************

      دیشب از عشق چشم من تر بود
      عاشقی حرف ما و دلبر بود
      
      دلِ گم گشته ام مرا می برد
      دلم از كودكی كبوتر بود
      
      تا سر كوچه ی خدا رفتم
      كه پُر از چشمه های كوثر بود
      
      چشم من بود و دامن ساقی
      دست من بود و لطف ساغر بود
      
      من ز هوش و دلم ز دستم رفت
      كار پیمانه های آخر بود
      
      كار دل، كار عشق دست تواند
      هم خدا، هم حسین مست تواند
      
      جلوه ای كن به رسم دلبری ات
      تا بریزیم سر به سروری ات
      
      درِ بازارِ بردگان وا شد
      یوسف آمد برای نوكری ات
      
      كعبه افتاده است دنبالت
      با خیالِ رخِ پیمبری ات
      
      تو علی هستی و علی مانده
      ماتِ اعجاز تیغ حیدری ات
      
      چقدر مثل فاطمه هستی
      به فدای شكوه كوثری ات
      
      آمدی عشق در به در شده است
      امشب ارباب ما پدر شده است
      
      باز كن چشم عالم آرا را
      خیره كن چشم های دنیا را
      
      نخوری چشم ای تو چشم حسین
      بس كه چشمت ربوده دل ها را
      
      نوه ی ارشد امیر عرب
      می دهی عطر نام زهرا را
      
      ای علمدار دوم این قوم
      می بری رونق مسیحا را
      
      آرزوی حرا دو ركعت توست
      تا ببیند دوباره طاها را
      
      صخره ای موج را به هم كوبید
      روی دوشش گرفت دریا را
      
      پَرِ سجاده های مادر تو
      می برد دودمان لیلا را
      
      سیب سرخی و زاده ی ارباب
      یوسف خانواده ی ارباب
      
      شاه زاده امیر میدان ها
      مثل عباس مرد طوفان ها
      
      نفس دشت ها بریده ز تو
      تند باد شگفت جولان ها
      
      كوه ها خاك پای تن تنه ات
      شاه بیتِ لبِ رجز خوان ها
      
      به علی رفته ای در اوج نبرد
      می زنی خنده بر پریشان ها
      
      زَهره ها را دریده ای یعنی
      هیچ كس نیست بین میدان ها
      
      از امیران كربلا هستی
      چقدر شكل مرتضی هستی
      
      گره ای تا زدی دو ابرو را
      به هم آمیختی تو شش سو را
      
      همگی قبر خویش را كندند
      تا كه دیدند تیغ و بازو را
      
      تیغ رقصید و آسمان بشنید
      ضربه ات را صدای هوهو را
      
      طپش قلب خیمه ها آمد
      تا گشودی سپاه گیسو را
      
      آمدی تا پس از عمو گیری
      پای محمل ركاب بانو را
      
      از مِیِ عشق باده ای داریم
      وه چه ارباب زاده ای داریم!
      
      روشنی های آسمان حسین
      ای نشانیِ بی نشان حسین
      
      روی چشم تو ابروان پدر
      روی دوش تو گیسوان حسین
      
      آه! داوود حضرت ارباب
      ای اذان گوی كاروان حسین
      
      بعد آوای دلنشین تو بود
      نوبت گفتن اذان حسین
      
      قُوَت زانوان بابایی
      ای مسیحاترین جوان حسین
      
      مادرت هیچ، بین بهت حرم
      رفتنت می برد توان حسین
      
      از نگاهت عزیز زهرا سوخت
      رفتی از رفتن تو لیلا سوخت
      
      حسن لطفی

****************

      دلم را هوای تو پر کرده است
      غم آشنای تو پر کرده است
      
      حسینیه و مسجد و دیر را
      نسیم دعای تو پر کرده است
      
      تو پیغمبری و بلاد مرا
      اذان صدای تو پر کرده است
      
      چه باکی ز گمراهی ام جاده را
      اگر ردّ پای تو پر کرده است
      
      هزاران سده می شود که خدا
      سبو را برای تو پر کرده است
      
      دلم را به گیسوی تو بسته اند
      به طاق دو ابروی تو بسته اند
      
      من از گیسوانت پریشان ترم
      ز چشم خراب تو ویران ترم
      
      تو از نور خورشید پیداتری
      من از نور مهتاب پنهان ترم
      
      کویرم ولی از کرامات تو
      من از عطر گل های باران، ترم
      
      تو لیلایی و بلکه لیلاترین
      من از آهوان تو حیران ترم
      
      اگر روی تو قبله گاه من است
      من از هر مسلمان مسلمان ترم
      
      تو موسایی و رود نیلت منم
      شرار غمی و خلیلت منم
      
      فدای دو چشمان شهلایتان
      به قربان این قدّ و بالایتان
      
      مگر از کدامین جهت آمدی
      ملک می چکد از سراپایتان
      
      نگاه تو کرده است مجنونمان
      خدای تو کرده است لیلایتان
      
      اسیران زلف تو را چاره نیست
      به قربان طرح معمّایتان
      
      تو آنی که روح القدس می شود
      گدای نسیم نفس هایتان
      
      جمال تو پیغمبر اکرمی است
      اسیری زلف تو هم عالمی است
      
      تو در سینه ی ما حرم می زنی
      برای دلم حرف غم می زنی
      
      تو آنی که در قله ی مأذنه
      قدم می زنی و علم می زنی
      
      سحرگاه با اذان سحرگاهیت
      سکوت دلم را به هم می زنی
      
      تو در محضر ماه ام البنین
      ادب می کنی حرف کم می زنی
      
      نبودی اگر نامی از گل نبود
      ترنم نبود و تغزل نبود
      
      تو شه زاده ای و علی اکبری
      علی اکبری یا که پیغمبری؟
      
      درِ خانه ات ازدحام گداست
      ولی خم به ابرو نمی آوری
      
      تو آنی که در بین گهواره ات
      به نازی دل عمه را می بری
      
      مرا از مناجات شب بهتر است
      دو رکعت نماز علی اکبری
      
      برای اذان گفتن کربلا
      تو از هر کس دیگری بهتری
      
      نمازت نیاز شب کربلاست
      گرفتار تو زینب کربلاست
      
      خدایی ترین جلوه ی بی نیاز
      مؤذن ترینِ زمینِ حجاز
      
      غلامی کوی تو را کرده ام
      اگر آبرومندم و سرفراز
      
      ندیدم در این کوچه های کرم
      کسی را شبیه تو مهمان نواز
      
      کنار خرابات گهواره ات
      اذانی بگو تا بخوانم نماز
      
      بیا از بقایای خاکسترم
      حسینیه ی ام لیلا بساز
      
      مرا تا بهشت نگاهت ببر
      به پابوسی قتلگاهت ببر
      
      مرا وصل دریا شدن بهتر است
      گرفتار لیلا شدن بهتر است
      
      کنار حریم کریمانه ات
      مرا مردن از پا شدن بهتر است
      
      به پای رکاب تو له له زدن
      مرا از مسیحا شدن بهتر است
      
      تو ممسوس حقی و جذب خدا
      تو را ارباً اربا شدن بهتر است
      
      فراقت توان پدر را گرفت
      کنار تو پس تا شدن بهتر است
      
      دو چشمان تو اختران حسین
      قد و قامتت سایه بان حسین

      
****************

      ما را سرشته اند علي وارمان كند
      حتي نوشته تشنه ي ديدارمان كند
      
      اصلاً خدا به روي من و تو حساب كرد
      وقتي كه خواست برده ي بازارمان كند
      
      شايد كه در خريد بزرگي شويم يا
      شايد نسيم آيد و بيدارمان كند
      
      اما كسي نيامد و ما را نخواست كس
      دستي نبود تا كه سبك بارمان كند
      
      بوديم نا اميد كه ما را ميان خلق
      چشمي نمي خريد كه بيمارمان كند
      
      اما رسيد حضرت ارباب زاده اي
      آمد كه تا هميشه گرفتارمان كند
      
      ما را خريد و خادم اين خانواده كرد
      تا بيشتر ز پيش بدهكارمان كند
      
      پروانه ايم و قسمت اين خانواده ايم
      شاهيم و چاكران همين شاهزاده ايم
      
      دست حسين ميدهي امشب بهانه را
      بابا بگو كه ذوق كُشد اهل خانه را
      
      بابا بگو كه عشق كند وقت گفتنت
      لب غنچه كن كه بوسه زند اين جوانه را
      
      يا حق بده به حيرت جبريل بعد از اين
      يا كه بگير چهره ي پيغمبرانه را
      
      با تو خدا چه ريخت و پاشي نموده است
      حالا گدا نمانده است بگيرد اعانه را
      
      انگار تو حسيني و زينب چو فاطمه
      وقتي كه ميكشد سر گيسوت شانه را
      
      اُمّ البنين به گرد سرت چرخ ميزند
      آورده است آتش و اسپند دانه را
      
      بيرون ميا كه راه تو بن بست ميشود
      گم ميكند نگاه همه راه خانه را
      
      دوش حسين روي تو بوسيدني تر است
      با اين پسر جمال پدر ديدني تر است
      
      بر پا شده ست محشري از احترام ها
      وقت اذان توست و ختم كلام ها
      
      ميچسبد آن نماز كه باشي مؤذنش
      وقتش رسيده دل ببري از امام ها
      
      تنها مؤذن سه امام ، ايستاده اند
      يعني شروع توست شروع قيام ها
      
      وقتي سلام گرم نماز تو ميرسد
      مي آيد از خدا عليك السلام ها
      
      جايي نداشت فطرس و از دور بوسه داد
      از بس فشرده است حضور غلام ها
      
      اي ياس زاده باز كن از گيسويت گره
      بايد دوباره هوش بري از مشام ها
      
      ويرانه آمديم كه آبادمان كني
      دستي بكش به روي سر نا تمام ها
      
      از دوست شعله بر سر و پاي پدر زدي
      ديدي محاسنش به كفش بود پر زدي
      
      آئينه اي گرفته و تكرار ميشوي
      تو شير ميشوي و علمدار ميشوي
      
      خورشيد ميشوي همه را ذوب ميكني
      پر ميزني و سپاهي و سالار ميشوي
      
      با تيغ ذوالفقار ، تو هم مست كرده اي
      بيهوده نيست فاتح پيكار ميشوي
      
      وقتي زره به شانه ي تو ميخورد گره
      بدجور مثل حيدر كرار ميشوي
      
      بايد كه سر بدُزدَد و پنهان شود هلال
      وقتي ميان جنگ كماندار ميشوي
      
      تو لحظه لحظه سوره ي زلزال هستي
      تو جلوه جلوه آيه ي ايثار ميشوي
      
      با ضربه هاي خويش به معراج ميروي
      ممصوص ذات حق شده دَيّار ميشوي
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

****************

      ساقی بیا كه مشكلم آسان نمی شود
      جامی بریز باده كه پنهان نمی شود
      
      طوفانیم، رسیده ام از خم سبو كشم
      با این یكی دو جام كه طوفان نمی شود
      
      ما را خدا برای حسین آفریده است
      این بندگی حواله ی سلطان نمی شود
      
      ما از ازل خراب سبوییم و غیر ما
      مستی حریف این مِیِ جوشان نمی شود
      
      ما عاشقیم، عاشق ارباب زاده ایم
      این عاشقی نصیب سلیمان نمی شود
      
      ساقی بیا و این دل دلداده را ببین
      جامی بریز و حضرت شه زاده را ببین
      
      بالا بلند! سایۀ طوبی کجا و تو!
      ای آبشار! پهنۀ دریا کجا و تو!
      
      با یک نگاه زنده کنی کائنات را
      تا سر دهند شور مسیحا کجا و تو‍!
      
      وقتی قدم به خاک نهادی بهشت گفت:
      ای قبلۀ عیان شده! دنیا کجا و تو!
      
      سیلاب می کند نظرت رشته کوه را
      ثابت کند که معجز موسی کجا و تو!
      
      چون تو به اوج، جاذبه پیدا نمی شود
      هر یوسفی که یوسف لیلا نمی شود
      
      از راه آمدی كه ز دل دلبری كنی
      ما سر فدا كنیم و تو هم سروری كنی
      
      نامت بلند باد! كه این جا دلی نماند
      زلفت دراز باد! كه غارت گری كنی
      
      ای از همه شبیه ترین بر رسول عشق!
      باید به آل فاطمه پیغمبری كنی
      
      ای اولین علی، علی دوم حسین
      باید از این به بعد علی پروری كنی
      
      ای جلوه ات شبیه ابالفضل بی بدیل
      باید میان معركه ها حیدری كنی
      
      پیغمبر دوباره ایل و تبار عشق
      ای صاحب همیشگی ذوالفقار عشق
      
      وقتی میان معركه تكبیر می كِشی
      یك دشت را به پنجه ی تسخیر می كشی
      
      چشم تو كافی است برای تمام خلق
      وای از دمی كه قبضه ی شمشیر می كشی
      
      زَهره كه هیچ، هر رجزت سینه می درد
      وقتی كه نعره های نفس گیر می كشی
      
      عقاب های آسمان همه مبهوت مركبت
      می تازی و زبانه به زنجیر می كشی
      
      ای سبط مرتضی تو علی را به كارزار
      با ضربه های خویش به تصویر می كشی
      
      زیبا ترین تجسم خون خدا تویی
      سر تا به پا تمامی كرب و بلا تویی
      
      راه خدا به سمت تو و آسمان توست
      حتی حسین چشم به راه اذان توست
      
      همسایه ی همیشه ی معراج اهل بیت
      جای پیامبران همه در آستان توست
      
      شیواترین مكبّر محراب مرتضی
      نهج البلاغه تا به ابد خطبه خوان توست
      
      ابرو كمان حضرت ارباب تا ابد
      خورشید كوچه گرد به طاق كمان توست
      
      باب الحوائجیِ تو مثل عموی توست
      عباس مست جاذبه ی بی امان توست
      
      بند دل حسینی و آرام زینبی
      تو روضه ی نگفته ی هر شام زینبی
      
      حسن لطفی

****************

      این روزها مجنونتر از دیروزهایم
      دنبال لیلای نگاهی بی صدایم
      گاهی سراغ بالهای خود میایم
      انگار آبی تر شده رنگ دعایم
      
      اعجاز زمزم شستشو کرده دلم را
      یعنی که چشمت زیر و رو کرده دلم را
      
      ای در نگاهت از خدا صدها نشانه
      خانه به دوشت لاله ها خانه به خانه
      وقتی که بابایت غزل، مادر ترانه
      یعنی تویی زیبا تو هستی عاشقانه
      
      آه ای شکوه عاشقی چشم زلالت
      خون تمام عاشقان بادا حلالت
      
      مسجد بیا تا که محمّد را ببینند
      مردم دوباره روح اشهد را ببینند
      تا عابد و معبود و معبد را ببینند
      حنّانه ها این قامت و قد را ببینند
      
      رو برنگردان ورنه این مردم بمیرند
      الله اکبر را بگو تا جان بگیرند
      
      
      هر شب که دستان شما بالا می آید
      خورشید در قلب سحر، گویا می آید
      عطر مناجات شب زهرا می آید
      نام همه همسایه ها اینجا می آید
      
      آقا که تو باشی فراموشی ندارد
      شمع در این خانه خاموشی ندارد
      
      نذر تو کردم این پر خاکستری را
      قلبی که داری با اشاره می بری را
      اشکی که حالا آمد و آن دیگری را
      این دستهای خالی پشت دری را
      
      آری، نداری بهترین عذر و بهانه است
      در غیبت بابا پسر آقای خانه است
      
      دلداده ی نام تو احساسش جوانی است
      با همت چشم تو دور از ناتوانی است
      در انتظار معجزات ناگهانی است
      روی زمین هم باشد اما آسمانی است
      
      اصلاً علی اکبری ها مثل آبند
      از جنس شیرین دعایی مستجابند
      
      زیباترین آئینه از روز ازل تو
      آقای آقازاده های بی بدل تو
      یعنی کریم بن کریم این محل تو
      شمشیر زن مثل علی ضرب المثل تو
      
      بر هم بزن تاریکی خنّاس ها را
      از ریشه بِکَن این خدا نشناس ها را
      
      رعدی بزن تا زیر پایت سر بریزد
      از وحشتت با این رجزها پر بریزد
      هرکس که دارد کینه ی حیدر بریزد
      تیغی بچرخان زَهره ی کافر بریزد
      
      یک تپه کشته مانده بی چون و چرایی
      وقتی که تو از میسره بیرون می آیی
      
      من مطمئنم پای تو سوزد جگرها
      دیگر نمی آید صدایی از پدرها
      ویران شود پشت سرت قلب قمرها
      تو می روی و وای بر این نوحه گرها
      
      من مطمئنم بی تو این دل دل نمی شد
      کِشتیِ صبرم راهی ساحل نمی شد
      
      بال و پر روح الامین پیراهن تو
      خون تمام عاشقی ها گردن تو
      دست خیام کربلا بر دامن تو
      بابا بمیرد ای پسر با رفتن تو
      
      شمشیرها گل بوسه از روی تو چیدند
      تصویر پاره پاره ای از تو کشیدند
      
      تا آسمانها می روی پیغمبرانه
      از من گرفتی از لب من یک بهانه
      ترسیده ام بگذارمت بر روی شانه
      می چینمت روی عبایم دانه دانه
      
      این شعر هم بی گریه تا پایان نیاید
      اصلاً به چشم ما سر و سامان نیاید
      
      علیرضا لک

****************

      از عربده ام پر شده میخانه ام امشب
      بد مستم و بر گردن پیمانه ام امشب
      سودا زده ی طره ی جانانه ام امشب
      زنجیر بیارید که دیوانه ام امشب
      
      امشب همه دیوانه ی دیدار حسینیم
      همسایه ی دیوار به دیوار حسینیم
      
      از بس که گدا آمده جا قیمت زر شد
      آییینه گذارید که هنگام نظر شد
      حق داشته جبریل که پروانه اگر شد
      فطرس خبر آورده که ارباب پدر شد
      
      رو کرده علی جلوه آییینه ی خود را
      جا دارد اگر کعبه درد سینه خود را
      
      ای عشق طپش های دل شعله ور از تو
      ای شوق که آتش زدن این جگر از تو
      ای اوج پریدن ز تو  و بال و پر از تو
      سر پای تو انداختن از من خبر از تو
      
      در خانه ی عشقیم توکلت علی الله
      دیوانه ی عشقیم توکلت علی الله
      
      ای نور ازل خَلقاً و خُلقاً به که رفتی
      ای قبله ی هر کوچه و برزن به که رفتی
      ای سبزترین وقت شکفتن به که رفتی
      ای مدح تو با دوست و دشمن به که رفتی
      
      تا دید تو را گفت علی سر تر از این نیست
      آنوقت نوشتند که پیغمبرتر از این نیست
      
      لیلا شده مجنون شده ی نام و نشانش
      لیلا شدی و خواند تو را با دل و جانش
      خون می دود امشب به تمام شریانش
      بند آمده هر کس که تو را دید زبانش
      
      خورشید همین جذبه ی مهتاب ندارد
      مانند تو در خانه اش ارباب ندارد
      
      حسن لطفی

       
      پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
      خورشید بود جلوه طوری که داشتی
      
      شب زنده دار بودی و ذوب خدا شدی
      در بندگی گذشت حضوری که داشتی
      
      هر شب نصیب سفره شهرمدینه شد
      در کنج خانه نان تنوری که داشتی
      
      ای سر به زیر از همگان سر بلند تر
      تسکین عمه بود غروری که داشتی
      
      خلقاً و منطقاً همه شکل رسول بود
      در کوچه های شهر، عبوری که داشتی
      
      این آفتاب تو ست که خورشیدمان شده
      یا که پیمبر است دوباره جوان شده
      
      چشمان تو همین که نهان می شود علی
      عمه برای تو نگران می شود علی
      
      دنیای ما اگر به جمال تو رو کند
      هر روز سال، روز جوان می شود علی
      
      بی اختیار یاد صدای تو می کنم
      هرلحظه ای که وقت اذان می شود علی
      
      روزی سه بار پشت بلندای مأذنه
      آقایی تو اشهد ما می شود علی
      
      ما کیستیم تازه مسلمان حنجرت
      الله اکبر از تو از الله اکبرت
      
      باید برای طور کلیمی درست کرد
      یک گوشه ای نشست و گلیمی درست کرد
      
      باید در ازدحام گدا و کمی جا
      جائی برای مرد کریمی درست کرد
      
      باید قسم به نور دو عین حسین داد
      تا از خدا، خدای رحیمی درست کرد
      
      مجنون شهر بودم و لیلا نداشتم   
      اکبر اگر نبود من آقا نداشتم
      
      یک فرصتی کنار بزن این نقاب را
      بیچاره کن به صبحدم آفتاب را
      
      امشب خودی نشان بده تا سجده ات کنم
      از من مگیر فرصت این انتخاب را
      
      نور جبین نیمه شب در تهجدٌت
      در هم شکست کوکبه ی ماهتاب را
      
      آباد باد خانه ات ای زلف پر گره
      من از تو دارم این دل خانه خراب را
      
      دستار را ببند و کنارم قدم بزن
      شاید کمی نظاره کنم بوتراب را
      
      **
      هنگام روبرو  شدن کارزار شد
      کار تمام لشکریان با تو زار شد
      
      وقتی رکاب رزم تو آماده می شود
      باید برای مقدم تو خاکسار شد
      
      نامت علی، شأن تو شمشیر ساده نیست
      باید برای هیبت تو ذوالفقار شد
      
      حیدر شدی و ضجه لشکر بلند شد
      این چه مصیبتی است که کوفه دچار شد
      
      از میمنه گرفته تا پشت میسره
      یک لشکری قدم به قدم تار و مار شد
      
      فرزند لافتی که به جز این نمی شود
      شاگرد مجتبی که به جز این نمی شود
      
      ای آفتاب روشن شبهای کربلا
      پیغمبر دوباره صحرای کربلا
      
      ای از تمام آدمیان برگزیده تر
      نوح و خلیل و آدم و موسای کربلا
      
      یک کاروان به عشق نگاهت اسیر شد
      گیسو کمند خوش قد و بالای کربلا
      
      آب فرات و علقمه و گنبد حسین
      یا تل زینبیه و هر جای کربلا
      
      هر چند دیدنی است ولی دیدنی تر است
      پایین پای مرقد آقای کربلا
      
      نزدیک تر به مرقد آقاست جای تو
      پایین پایی و همه پایین پای تو
      
      حالا که می روی جگرم را نگاه کن
      این چشمان محتضرم را نگاه کن
      
      در این لباس ها چقدر دیدنی شدی
      زینب بیا بیا پسرم را نگاه کن
      
      من پیر و تو جوان کمی آهسته تر برو
      افتادگی بال و پرم را نگاه کن
      
      باور نمی کنی که علی پیر تر شدم
      پیشم بیا و موی سرم را نگاه کن
      
      اصلا بیا بجای تمنّا جرعه ای
      شرمندگی چشم ترم را نگاه کن
      
      بعد ار تو فصل، فصل دلم بی قرار شد
      بعد از تو خاک بر سر این روزگار شد
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
      
      هر جا سخن از خاک دری هست، سری هست
      هر جا تب عشق است، دل در به دری هست
      
      دیروز گدایان همه دنبال تو بودند
      هر جا که شلوغ است یقینا خبری هست
      
      اجداد من از دیر زمان عاشق عشقند
      دیدید که در طینت ما هم هنری هست
      
      بازار مرا با قدمت گرم نکردی
      یک چند غلامی که بیایی ببری هست
      
      در غیبت شه روی به شهزاده می آرند
      صد شکر که در خانه آقا پسری هست
      
      هر جا قد وبالای رشیدی است، یقینا
      دنبال سرش نیم نگاه پدری هست
      
      یا حضرت ارباب،دمت گرم و دلت شاد
      یا حضرت ارباب کرم،خانه ات آباد
      
      داریم همه محضر تو عرض سلامی
      تو شاهی و ما نیز هر آنچه تو بنامی
      
      تا خانه ی آباد شما بنده پذیر است
      نامرد ترینم نکنم میل غلامی
      
      ای قامت قد قامت تو عین قیامت
      قربان قدت صد قد و بالای گرامی
      
      تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی
      پس لطف بفرما وبفرما که کدامی؟
      
      تو مفترض الطاعه ترین واجب مایی
      هر چند امامت نکنی، باز امامی
      
      هر کس که هوای پدری داشته باشد
      خوب است که همچین پسری داشته باشد
      
      انگار رسول است، نمایی که تو داری
      انگار بتول است ،صدایی که تو داری
      
      بد نیست که هر روز عقیقه بنمایی
      با این قد انگشت نمایی که تو داری
      
      باید که برای تو کرم خانه بسازند
      از بس که زیاد است گدایی که تو داری
      
      از شش جهت کعبه دل لطف تو جاری است
      از سفره ی پر جود و سخایی که تو داری
      
      تو آنقدر از خویشتن خویش گذشتی
      که منتظر توست، خدایی که تو داری
      
      کاری نکن ای دوست مرا از تو بگیرند
      بگذار که عشاق به پای تو بمیرند
      
      ای سیر کمالات همه تا سر کویت
      ای آب فرات لب من آب وضویت
      
      ابن الحسنت گفته حسین بس که کریمی
      مانند حسن جود بود عادت و خویت
      
      عالم همه حیران ابوالفضل و حسینند
      ماتند ابوالفضل و حسین از گل رویت
      
      پایین قدمهای حسین جای کمی نیست
      جا دارد اگر غبطه خورد بر تو عمویت
      
      اینقدر مزن آب به سرخی لب خود
      حیف است که پیچیده شود اینهمه بویت
      
      حیف از تو مرا عبد و غلام تو بدانند
      باید که مرا عبد غلامان تو خوانند
      
      ای زاده ی زهرا جگرت میرود از دست
      امروز که دارد پسرت می رود از دست
      
      ای کاش که بالای سرش زود بیایی
      گر دیر بیایی ثمرت می رود از دست
      
      بد نیست بدانی ؛اگر از خیمه می آیی
      با دیدن اکبر کمرت میرود از دست
      
      افتادنت از زین پدرت را به زمین زد
      برخیز و گرنه پدرت می رود از دست
      
      برخیز که عمه نبرد دست به معجر
      بر خیز به جان من و این عمه ات، اکبر
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
      
      عشقت میان سینه ی‌ من پا گرفته
      شکر خدا که چشم تو ما را گرفته
      
      دریاب دلها را تو با گوشه نگاهی
      حالا که کار عاشقی بالا گرفته
      
      عمریست آقا جان دلم از دست رفته
      پائین پای مرقدت مأوا گرفته
      
      گیسو کمند خوش قد و بالای ارباب
      شش گوشه هم با نور تو معنا گرفته
      
      از کودکی آواره ی کوی تو هستم
      دست دلم را حضرت زهرا گرفته
      
      مانند جدت رحمتٌ للعالمینی
      حیف است دست خالی ما را نبینی
      
      زلف تو را موج پریشان می شناسد
      چشم تو را آیات باران می شناسد
      
      عطر تو و پیراهنت را یوسف شهر
      کوچه به کوچه صبح کنعان می شناسد
      
      اعجاز چشمان تو را آیه به آیه
      آری دل تازه مسلمان می شناسد
      
      آقا کرامات نگاه روشنت را
      خورشید در هر صبحگاهان می شناسد
      
      خشم و خروش و هیبتت را بین میدان
      هوهوی رعد و برق طوفان می شناسد
      
      خورشید از شرم نگاهت رو گرفته
      در ساحل نورانیت پهلو گرفته
      
      بالاتر از حد تصور ها کمالت
      دل می برد از اهل این عالم خیالت
      
      صبح ازل چشمان مبهوت ملائک
      بودند شیدای تماشای جمالت
      
      می جوشد از خاک قدمهای تو زمزم
      کوثر شراب خانگیّ لا یزالت
      
      کی می شود با بالهای این چنینی
      پرواز تا اوج شکوه بی مثالت
      
      آنجا که بال جبرئیل آتش گرفته
      بام نخست پر کشیدنهای بالت
      
      خُلقاً و خَلقاً ، منطقاً عین رسولی
      دیگر چه گویم از تو و خوی و خصالت
      
      وقتی که تکبیرت طنین انداز می شد
      می گفت لیلا مادرت : شیرم حلالت
      
      می ریزد از عطر نگاهت یاس آقا
      تنها تویی هم شانه با عباس آقا
      
      هر صبح بر لب نغمه ی تکبیر داری
      تو آفتابی ، صبح عالمگیر داری
      
      با حلقه های گیسوی پر پیچ و تابت
      صد کاروان دل در تب زنجیر داری
      
      از لهجه ات عطر خدا می بارد آقا
      هر گاه بر لب نغمه ی تکبیر داری
      
      از میمنه تا میسره می پاشد از هم
      وقتی که در دستان خود شمشیر داری
      
      باید برایت ذوالفقاری دست و پا کرد
      حیدر شدی و هیبتی چون شیر داری
      
      از هیبت چشم تو دشمن می گریزد
      پلکی بزن تا عالمی بر هم بریزد
      
      حالا که خاکم را سرشته دستهایت
      بگذار تا باشم همیشه خاک پایت
      
      بال و پری می خواهم امشب از تو آقا
      تا که تمام عمر باشم در هوایت
      
      آه ای اذان گوی سحر گاه مدینه
      یاد نبی را زنده می سازد صدایت
      
      ای کاش چشمانم تبرّک می شدند از
      گرد و غبار بال خاکیّ عبایت
      
      ای زینت کرب و بلای حضرت عشق
      بگذار باشم زائر پائین پایت
      
      عمریست از مهر تو در دل توشه دارم
      شوق طواف مرقد شش گوشه دارم
      
      یوسف رحیمی

       
      وقتي كه طبع من بدمد سورشعر را
      در واژ ه ها به عشق تو محشر شود به پا
      
      تا اينكه جايي از غزلت جايشان شود
      هر واژه اي به سمت خدا دست بر دعا
      
      در بين حرف ها به تمناي وصف تو
      با عين و لام و يا بشود كعبه اي بنا
      
      بايد خدا خودش بنويسد ز وصف تو
      يا اين قلم به دست من و شعر از خدا
      
      شاعر چه زود خسته شد و بر ورق نوشت
      بي انتهايي و غزلت نيست كار ما
      
      بايد براي شعر شما جبرييل شد
      حتما به وحي هاي الهي دخيل شد
      
      آهوی طبع من به هوایت رمیده است
      آوارگی عشق تورا برگزیده است
      
      ابروی تو دوبیتی چشمت رباعی است
      نامت غزل بلندی قدت قصیده است
      
      باران شناسنامه دست کریم تو
      مهر شناسنامه چشمت سپیده است
      
      عباس و تو دوشعله عشقید ودیده ای
      در آسمان دو قرص قمر را ندیده است
      
      جاداشت تا ترک بخورد کعبه باز هم
      وقتی شنید حیدر لیلا رسیده است
      
      با خلق توخدا به نبوت اشاره كرد
      با قامتت به روز قيامت اشاره كرد
      
      باعشق تو تمام دلم عشق ميكند
      تا مينويسم از تو قلم عشق ميكند
      
      نه اينكه ما فقط به تو دلداده ايم بس
      با عشق تو خداي تو هم عشق ميكند
      
      هم تو كريم و هم پدر و هم قبيله ات
      بر خانواده تو كرم عشق ميكند
      
      وقتي به پيش چشم پدر راه ميروي
      بر قامتت قدم به قدم عشق ميكند
      
      وقتي كنارحضرت عباس ميرسي
      از اين سپاه چشم حرم عشق ميكند
      
      
      قلب پدر از عشق تو تسخير مي شود
      روحش به چشمهاي تو زنجير مي شود
      
      صاحب نفس شدي مسيحاي ديگري
      اصلا خودت بگو كه علي يا پيمبري
      
      می بینمت تورا به بلندای بالها
      از تاق عرش یک سرگردن تو سرتری
      
      با اين قداستي كه تو داري مساجدي
      بايد بنا شود به رهي گر تو بگذري
      
      بر آسمان اگر كه نگاهت گذر كند
      خورشيد را به نور خود از روي ميبري
      
      آقا مگر كه عاشق تو ميشود نبود
      ليلاي زاده هستي و استاد دلبري
      
      تصویر رفتن تو سر آغاز عاطفه است
      معنای اوج قله پرواز عاطفه است
      
      پر بود چشمهای حسین از محبتت
      پربود چشمهای ترت از نجابتت
      
      وقتی قدم به صحنه میدان گذاشتی
      مومن شدند چندنفر بر نبوتت
      
      اما تمام دشت به یک بار نیزه شد
      وقتی شنید از رجز تو اصالتت
      
      جاداشت از فلک برسد صوت لافتی
      هنگام رقص تیغ تو در شان قدرتت
      
      معراج تو میان حرایی زنیزه است
      چیزی نمانده شبه پیمبر به بعثتت
      
      بابا به پیش پیکر تو محتضر شود
      در بین یک عبا بدنت مختضر مشود
      
      موسی علیمرادی
      
      *******************
      
      
      دل حرم میشود سحر گاهی
      که شود صحن دیده تر گاهی
      
      قطرۀ آب در مرور زمان
      میکند در حجر اثر گاهی
      
      دل من سخت ترزسنگ که نیست
      امتحان کن بر این جگر گاهی
      
      ای خریدار بر رضای خدا
      جنس پس مانده را بخر گاهی
      
      یعنی آنقدر بی بها هستم
      نیستم لایق نظر گاهی
      
      بین سجاده دیده بر راهم
      نیمه شب میشود خبر گاهی
      
      بنده ای راکه دست و پا گیراست
      همرهت تا خداببر گاهی
      
      قتلگاهی به پا کنی با ناز
      گر ازینجا کنی گذر گاهی
      
      پسری که کریم زاده بود
      میکند جلوه پدر گاهی
      
      تاج اصحاب یا علی اکبر
      یابن ارباب یا علی اکبر
      
      تو مطهر شدی زهرچه بدی
      تابگوئی ز نسل لم یلدی
      
      صدو ده بار هو کشم زجگر
      که تو با کعبه زاده هم عددی
      
      همه دلگرمی ام محبت توست
      یابن لیلا «علیک معتمدی»
      
      گرتو شاگرد مجتبی هستی
      دست خالی نمی رود احدی
      
      ناز تو فاطمی تر از همه است
      راه دلبردن از علی بلدی
      
      نوه ارشد دو دریایی
      موجی از عشق گاه جذر و مدی
      
      جای مادر بزرگ تو خالی
      زود پرزد به وادی ابدی
      
      تو ز هر پنج تن نشان داری
      تو حدیث کسای مستندی
      
      جز برای دل ابوفاضل
      پرده از روی خویش پس نزدی
      
      تا خدا پرده ازرخ توکشید
      چشم عباس مصطفی رادید
      
      تاکه بابا تورا صدا میکرد
      محشری در حرم به پا میکرد
      
      با نگاهی به قد وبالایت
      یاد پیغمبر خدا میکرد
      
      توکه هستی که پیر میخانه
      بامناجات تو صفا میکرد
      
      ای دل آرام خوش صدای حجاز
      موذنه بر تو اقتدا میکرد
      
      آتش روی بام خانه تو
      کوچه ها را پر از گدا میکرد
      
      هرکسی داشت نذر پیغمبر
      به در خانه ات ادا میکرد
      
      بسکه با غمزه راه میرفتی
      پدرت پشت سر دعا میکرد
      
      دور از چشم  شور مردم شهر
      از رخ تو نقاب وا میکرد
      
      بوسه ای از لب تو هردرد
      پدری پیر را دوا میکرد
      
      گوشه ای مینشست و با زینب
      نظری سوی مجتبی می کرد
      
      بعد میگفت این پسر غوغاست
      چقدر شکل مادرم زهراست
      
      تو ز اجداد خود چه کم داری
      نسبی پاک و محترم داری
      
      وارث آدم و کلیم و مسیح
      بهر احیای مرده  دم داری
      
      گشته شش گوشه این حرم یعنی
      تو جدا گانه یک حرم داری
      
      که زیارات کامل و متقن
      همچونان سایر امم داری
      
      تو ز پایین پا ولایت بر
      کرسی و نون و والقلم داری
      
      مابه نام تو سینه زن شده ایم
      حق شاهی بر عجم داری
      
      تو که باب الحوائجی بی شک
      بسکه آقایی و کرم داری
      
      یک قدم تو عقب تر از عباس
      برسر دوش خود علم داری
      
      شانه هایت ز بس مودب بود
      دومین تکیه گاه زینب بود
      
      خیز و شمشیر مرتضی بردار
      بزن ای شیر بردل کفار
      
      زره مصطفی بپوش علی
      در رکاب عقاب پا بگذار
      
      نعره ای زن منم علی اکبر
      نوه حق حیدر کرار
      
      همچو شیری بزن به قلب سپاه
      تابریزی به هم یمین و یسار
      
      ضجه کوفه را درآوردی
      ای ابر مرد عرصه پیکار
      
      هر طرف تاب میدهی تیغت
      کشته سازی زکشته بسیار
      
      تشنگی را بهانه را فرمودی
      رو نمودی به جانب دلدار
      
      لب نهادی بر آن لبان خشک
      گفتی آهسته این سخن با یار
      
      کی محاسن سپید در بندم
      دست خود از محاسنت بردار
      
      تا که دلکنده از تو بابا شد
      بالهای شهادتت وا شد
      
      ناگه از دشت یک صدا آمد
      ناله ای پدر بیا آمد
      
      پدر آمد ولی چه آمدنی
      چه کسی گفته روی پا امد
      
      پیرمردی کنار نعش جوان
      باسر زانو از قفا آمد
      
      روضه ات گشته شرح موت حسین
      وسط هلهله نوا امد
      
      آنچنان نعره زد علی ولدی
      ناله اش بین که تا کجا آمد
      
      دست خودرا گرفته روی سر
      زینب از سوی خیمه ها آمد
      
      شد حسین زنده با دم زینب
      پای معجر میان تا آمد
      
      با تن ریخته به چه کند
      نوبت یاری عبا امد
      
      شب جمعه است بس کن ای شاعر
      چونکه مادر به کربلا آمد
      
      هر شب جمعه کربلا غوغاست
      فاطمه روضه خوان کر ب وبلاست
      
      قاسم نعمتی
      

        
      صداي پاي بهار آمد
      بيا كه كوه وقار آمد
      
      به قلب عاشق قرار آمد
      به حق‌پرستي عيار آمد
      
      به عرش حق همجوار آمد
      به كربلا تك‌سوار آمد
      
      رسولي و كربلا كتابت
      نگيني و عالمي ركابت
      
      رسيده پيغمبري دوباره
      به عاشقان دلبري دوباره
      
      اميري و سروري دوباره
      ادامه‌ي كوثري دوباره
      
      چه گويمش؟ حيدري دوباره
      و فاتح خيبري دوباره
      
      نه احمدي و نه حيدري تو
      شعاعِ "الله اكبري" تو
      
      نشسته در ذهن من خيالت
      ميان چشمان من جمالت
      
      منم گرفتار دام خالت
      تمام فكرم شده وصالت
      
      منم اسرت منم وبالت
      تو شاهزاده تو با اصالت
      
      نه تو خدايي و نه جدايي
      كه الحق از نسل مرتضايي
      
      منم مريض و تويي مسيحا
      منم غلام و تو هستي آقا
      
      تمام عالم نم و تو دريا
      تو عشق حيدر تو قلب زهرا
      
      تو وارث خلق و خوي طاها
      تو برتري از توهم ما
      
      كران نداري و بي‌كراني
      تو فرق داري اي آسماني
      
      حسين شد مست شهد كامت
      ملائكه در صف سلامت
      
      صنوبر است اين و يا كه قامت
      چه قامتي! پا به سر قيامت
      
      ببر كه جانم بهاي جامت
      فداي چشمت فداي نامت
      
      تو همنشين ستاره‌هايي
      اذان سبز مناره‌هايي
      
      تو بر وجود خدا دليلي
      ذبيح لب تشنه‌ي خليلي
      
      تو اذن پرواز جبرئيلي
      تو كوثري و تو سلسبيلي
      
      بدون همتا و بي‌بديلي
      از ايل باراني و اصيلي
      
      تجلي سرمدي به قرآن
      "علي" ولي "احمدي" به قرآن
      
      از عقلم امشب خبر ندارم
      به جز دل دربه‌در ندارم
      
      پرنده‌ام بال و پر ندارم
      بدون عشقت ثمر ندارم
      
      بجز به دستت نظر ندارم
      سر از در خانه بر ندارم
      
      نهال دل را كجا بكارم؟
      مني كه جز تو كسي ندارم
      
      امان كه روزي تو بين صحرا
      تنت شد از كينه ارباً اربا
      
      به خاك افتاد سرو رعنا
      صداي خنده صداي اعدا
      
      و ناتوان زانوان آقا
      رسيد عمه به داد بابا
      
      تمام صحرا پر از تن توست
      و خون بابا به گردن توست
      
      تو را به چشمان خود كشيد و
      يكي يكي بر عبات چيد و
      
      از اين جهان بي‌تو دل بريد و
      شهادتش را به چشم ديد و
      
      صدا زد از خيمه نااميد و
      به قتلگاه عمه‌ات رسيد و
      
      شكست از داغ رفتن تو
      هزار چشمه شده تن تو
      
      محمد بختیاری
      
      *********************
      
      
      شب ولادت تو عيدسيدالشهداست
      دلم خوش است كه ميلاد اكبرليلاست
      
      توآمدي كه بگويي حسين تنها نيست
      وتاقيام قيامت حسين پابرجاست
      
      همينكه چشم تو واشدمدينه روشن شد
      به يمن خاك كف پاي تو كه عرش خداست
      
      مسيح خانه اربابمان تويي آقا
      چراكه در رگ توخون حيدر و زهراست
      
      ستاره ها همه امشب به خاك مي ريزند
      ومقصد همه پايين پاي كرببلاست
      
      خدابه روي تو امشب گلاب مي ريزد
      براي اينكه لبت مشك حضرت سقاست
      
      براي مادر تو كعبه اي بنا كرده
      دوچشم زمزمُ اين گونه ها كه سعيُ صفاست
      
      شب ولادت تو بوي ياس مي آيد
      يقين بدان تو كه مادر بزرگ تو اينجاست
      
      تودرحوالي بالاترين دنيايي
      چراكه مهدتو آغوش زينب كبراست
      
      تويي كه راه نجات ازنگات معلوم است
      وتارموي توتاروز حشرپرچم ماست
      
      توهم شبيه علي افتخار ميكده اي
      علي خانه اربابمان خوش آمده اي
      
      لب تو واشد و تاريخ را مصفاكرد
      توراخداي تو تقديم دست ليلا كرد
      
      تو رابراي حسين آفريد و ‌كرببلا
      و بعد صحنه جنگ تو را مهياكرد
      
      براي اينكه تو عين پيامبر باشي
      تو را شبيه پيمبر امير دلها كرد كرد
      
      رخ تورا زرخ مصطفي كشيد خدا
      وبازوان تورابازوان مولا كرد
      
      همينكه قبله تو راديد دستُ پاگم كرد
      شدي تو يوسفُ حق كعبه رازليخا كرد
      
      اذان كه گفت در گوش تو امير عرب
      تورا هوائي ديدار روي زهرا كرد
      
      بروي سينه تو تاكه بوسه زدزينب
      فضاي قلب تورا مثل طور سيناكرد
      
      به بازوان تو وقتي نظرنمود حسين
      دلاوري تورا هم تراز سقا كرد
      
      همينكه روي تو واشد ازآسمان خورشيد
      نشست روي قشنگ تورا تماشا كرد
      
      تويي كه در نفست يك جهان غزل داري
      بروي باغ لبت كوهي از عسل داري
      
      كسي مثال تو آئينه پيمبر نيست
      ويا شبيه تو مثل علي دلاور نيست
      
      توآمدي وشبيه ولادت زهرا
      خدانوشت به دلها حسين ابتر نيست
      
      تمام عرش اگر روي كفه اي باشند
      به تار موي گداي درت برابر نيست
      
      هميشه تيغ تو چون رعدُ‌برق مي بريد
      چرا كه تيغ تو از ذوالفقار كمتر نيست
      
      هزار لشگر جنگي هزار فرمانده
      حريف ضربه دست علي اكبرنيست
      
      مرابه خاك درت نوكريست اربابي
      چراكه خاك درت كمتر از ابوذر نيست
      
      زخاك پاي تو جوشيد چشمه كوثر
      مقام حضرت ليلا كه مثل هاجر نيست
      
      توآمدي كه اذان نمازها باشي
      توآمدي كه گل ياس كربلا باشي
      
      منم گداي قديمي دستهاي شما
      من آ فريده شدم تاشوم گداي شما
      
      زناز چشم تو جبريل هم به شك افتاد
      پيمبري تو مگر جان من فداي شما
      
      تو بوتراب حسيني پيمبر ليلا
      مسير سبز بهشت است چشمهاي شما
      
      ز روي مأ ذنه امشب اذان بگو آقا
      كه خلق بيمه شوند از دم صداي شما
      
      اگر مقام تو گويم به خلق مي ميرند
      هزار يوسف مصري نشسته پاي شما
      
      كرامت تو شبيه امام دوم بود
      مدينه سير شد از نان سفره هاي شما
      
      معلمان ادب راويان مكتب عشق
      گرفته اند همه يك نخ از عباي شما
      
      بيامرا برسان مثل حضرت فطرس
      پري بده بپرم باز در هواي شما
      
      به جان مادرت آقا صداقت است اگر
      شبي مرا برسانند كر بلاي شما
      
      وضو گرفته وذكر حسين مي گيرم
      به سر زنان وسط گريه هام مي ميرم
      
      مهدی نظری
      
      ********************
      
         
        بر مَقدمت تغزل شيوا ترانه ريخت
        شوريده وار صد غزل عاشقانه ريخت
      
       دست نسيم بر سر راه عبورتان
       باراني از شكوفه ي سيب و جوانه ريخت
      
       شب گيسوان تيره و آشفته حال را
       با شانه ي طلوع سحر؛ روي شانه ريخت
      
       آيينه از نگاه اهورايي شما
       صد تكه شد،به پاي شما خاضعانه ريخت
      
       تنديس حُسن يوسف مصري شكسته شد
       با آذرخش خنده تان صادقانه ريخت
      
      ميلادتان به قافيه احساس مي دهد
      ابيات شعر عطر گل ياس مي دهد
      
       يوسف ترين خَلقي و احمد شمايلي
       زهرا صفات هستي و حيدر خصائلي
      
       چشمان تان دليل توالي جز و مد
       مهتاب پرفروغ تمام سواحلي
      
       از خانواده ي كرمي اي بزرگوار
       باني خير سفره ي فضل محافلي
      
       آوازه ات رسيده به دروازهاي چين
       گنجينه ي سترگ و عظيم فضائلي
      
       شاگرد درس رزم علمدار كربلا
       جنگاور بدون رقيب قبائلي
      
      اي دومين قمررخ ايل ابوتراب
      تصويري از شجاعت عباس بين قاب
      
       ارباب زاده هستي و مهتاب زاده اي
       در بارگاه سلطنتي شاه زاده اي
      
       سرو بلند باغ اميد عشيره اي
       بر قله ي غرور حسين ايستاده اي
      
       اي تك سوار صاعقه پوش مسير عشق
       در انتهاي دورترين جاي جاده اي
      
       آيينه ي تجلي اوصاف حيدري
       تو صخره ي شهامت و كوه اراده اي
      
       دوم ركاب محمل مستور زينبي
       تو پرده دار حرمت اين خانواده اي
      
      سايه به سايه هم قدم عصمت خدا
      ديوار غيرت حرم عصمت خدا
      
      وحید قاسمی
      
      ********************
      
      
      می‌آیی و لیلا شده مجنون عطر و بوی تو
      دستی به رویت می‌کشد، یک دست بر گیسوی تو
      نه بر نمی‌دارد کسی یک لحظه چشم از روی تو
      یک چشم زینب بر حسین آن چشم دیگر سوی تو
      
      هم باده نوش کوثری، هم مست از جام علی
      باز، ای محمد! می‌رسی، این بار با نام علی
      
      یا رب و یارب ساغرت، یا حق و یا حق باده‌ات
      از مستی لب‌های تو میخانه شد سجاده‌ات
      یک دم علی گل می‌کند در آن لباس ساده‌ات
      یک دم محمد می‌رسد با زلف تاب افتاده‌ات
      
      می‌آید از در مصطفی امشب که مستم با علی!
      حالا که تو هر دو شدی پس یا محمد! یا علی!
      
      تسبیح زیبایت دل روح الامین را می‌برد
      آن قد و بالایت دل اهل زمین را می‌برد
      ناز قدمهایت دل سلطان دین را می‌برد
      موج نگاهت کشتی اهل یقین را می‌برد
      
      غرقند قایق‌های ما در بهت اقیانوس تو
      بال ملک می‌سوزد از «یا نور و یا قدوس» تو
      
      وقتی رجز خوان می‌شوی، انگار حیدر می‌رسد
      یک لافتای دیگر از نسل علی سر می‌رسد
      ای نسخه دوم! ـ که با اصلش برابر می‌رسد ـ
      پیش تو می‌لرزد زمین، گویی که محشر می‌رسد
      
      صف می‌کشد یک شهر تا شاید تماشایت کند
      مه می‌رسد تا یک نظر در صبح سیمایت کند
      
      شهزاده! دل را می‌بری از شهر با یک گوشه لب
      ای مرد! تو یا یوسفی یا احمدی،  یا للعجب!
      چشم انتظارت کوچه‌ها، ای ماه زیبای عرب!
      صبح یتیمان می‌رسد تا می‌رسی تو نیمه شب
      
      دستان تو میراثی از دست کریم مجتبی
      اصلا تو گلچینی شدی از گلشن آل عبا
      
      تا پرده‌های خیمه را ماه جوان وا می‌کنی
      هم دشمن و هم دوست را غرق تماشا می‌کنی
      با شرم و خواهش یک نظر در چشم بابا می‌کنی
      از او چه می‌خواهی؟ چرا این پا و آن پا می‌کنی؟
      
      ای کربلایی این تو و این لحظه‌ی دلخواه تو
      ای شیر مست هاشمی اینجاست جولانگاه تو
      
      می‌خواستت در خاک و خون اصلا خدای کربلا
      اصلا سرشتت از گِلی خونین برای کربلا
      تا باز باشی بهترین، در روضه‌های کربلا
      اما در این توفان امان از ناخدای کربلا
      
      با خواهش چشمان تو تا اذن میدان می‌دهد
      با رفتنت آرام جان! دارد پدر جان می‌دهد
      
      قاسم صرافان

       
      روزی که بال میزدم اما پری نبود
      روزی که حلقه میزدم اما دری نبود
      
      روزی که باده عربده میزد حریف کو
      حل میشدم درون مِی و ساغری نبود
      
      روزی که در میان تمامی عقل ها
      مستانه نعره میزدم و حنجری نبود
      
      روزی که عشق بود و خداوند عشق را
      غیر از حسین آینه ی دیگری نبود
      
      دیدم حسین گرم طوافی عجیب بود
      بر دلبری که هم قدمش محشری نبود
      
      میخواستم که دل بسپارم نیافتم
      میخواستم که سر بدوانم سری نبود
      
      آنروز حکم حضرت حق حیدری شدیم
      ما را صدا زدند و علی اکبری شدیم
      
      باید شنید از دو لبت یا حسین را
      باید که دید روی لبت یا حسین را
      
      از آن شبی که خنده زدی در میان مهد
      هر شب علی علی شده لالا حسین را
      
      با هیچ چیز عالم عوض نه نمیکند
      ارباب ما شنیدن بابا حسین را
      
      هر پنج وعده تا که اذان تو میرسد
      مبهوت میکند همه حتی حسین را
      
      این سان که خیره خیره تو را میکند نگاه
      باید که دید وقتی تماشا حسین را
      
      وقتی به روی دامن زینب نشسته ای
      گویا گرفته حضرت زهرا حسین را
      
      باغ بهشت را گرو باده داده ایم
      دیوانگان حضرت ارباب زاده ایم
      
      وقتی که باز میکنی از رخ نقاب را
      بیچاره میکنی ز پی ات آفتاب را
      
      انگشت بر لب اند تمامی قاب ها
      داری ز بس که چهره ی ختمی مآب را
      
      جبریل هم گمان کنم اینجا مردد است
      آورده در حضور تو امّ الکتاب را
      
      شکر خدا برای گره های کور ما
      آورده ای هزار دم مستجاب را
      
      چشم پدر ز شوق و شعف برق میزند
      وقتی سلام میکنی عالیجناب را
      
      زینب برای عرض ادب سجده میکند
      تا دست میکشی سر و یال عقاب را
      
      تو حیدری که آمده تکرار میشوی
      وقت نبرد تیغ علمدار میشوی
      
      در خاک میروند تمام سوارها
      با دیدن تو ای نفس ذوالفقارها
      
      حتی هنوز بین دلیران زبانزد است
      یک صحنه از حضور تو در تار و مارها
      
      تو میزدی به سینه ی لشگر ولی چه سود
      یک تن نبود دور و برت از فرار ها
      
      تیغ تو چرخ میزند و چرخ میزند
      صدها هزار دست و سر نابکارها
      
      از ناز ضرب شصت تو بد مست میشود
      شمشیر تو که زَهره دَرَد از شکارها
      
      از ناز ضرب شصت تو تکبیر میکشد
      عباس، وقت دیدن این کارزارها
      
      نامت حماسه ای ست که پیدا نمیشود
      هر یوسف که یوسف لیلا نمیشود
      
      حسن لطفی

      
      **************************
      

      
      ز چه رو دل نسپاریم  بر این باورها
      که دخیل اند به دستان تو پیغمبرها
      
      کیست همچون تو که لب تشنه ی جامش باشند
      از همان نخستین همه آب آورها
      
      باز هم کار دل ما به شما افتاده
      شکر لله که اسیریم به آقا ترها
      
      دست بالا ببر و باز هم انگور بخواه
      تا بگیریم ز دستان شما ساغرها
      
      ازدحام است سر کوی شما اذن بده
      لااقل ما بنشینیم همین آخرها
      
      هرکسی نام کسی برد و سرش بالا رفت
      ما که از لطف تو داریم سری در سرها
      
      ذره تا نام تو را برد به خورشید رسید
      هرکسی دور سرت گشت به توحید رسید
      
      بین چشمان شما نور خدا ریخته اند
      پنج تن را به سراپای شما ریخته اند
      
      از همان صبح نخستین ز اضافات گلت
      طرح ایجاد دل اهل بکا ریخته اند
      
      هرچه زیباست گرفتار سر زلف شماست
      نمک روی تو در منظره ها ریخته اند
      
      یک نفر از در این خانه نرفته نومید
      گرچه در راه شما خیل گدا ریخته اند
      
      روی پیشانی ما نام شما حک شده است
      روی پیشانی تو کرب و بلا ریخته اند
      
      چقدر نام دل آرای شما شیرین است
      شب جمعه حرم از بوی تو عطراگین است
      
      قد و بالای شما حال و هوایی دارد
      نوه ی فاطمه چه قدّ رسایی دارد
      
      تو اذان گفتی و داوود به شیدایی گفت:
      یا رب این کیست عجب زنگ صدایی دارد
      
      میروی زیر قدم های تو دل میریزد
      یک حرم پشت سرت اشک و دعایی دارد
      
      قدری آهسته برو جز تو مگر این بابا
      که دگر پیر شده باز عصایی دارد
      
      همه دیدند پس از دوره شدن در میدان
      سر آن یال عقابت چه حنایی دارد
      
      قبل از آن که برسد پیش تنت خورد زمین
      کوه بر خاک بیفتد چه صدایی دارد
      
      بنویسید عمویی ز حرم زود رسید
      آن عمویی که سر دست عبایی دارد
      
      جمع کردند به هر شکل تن اکبر را
      چه بسازند پریشانی آن مادر را
      
      محمد بنواری(مهاجر)
      
      *******************
      
      
      عاشقی را کمی خطر باید
      دل مجنون و در به در باید
      
      وصل بی درد سر گوارا نیست
      همره وصل درد سر باید
      
      تا رسیدن به خانه ی لیلا
      بار بستن از این گذر باید
      
      مهر اولاد را مجو از دل
      جستجو کردن از جگر باید
      
      صدقه دادن پسر داران
      از همه هرچه بیشتر باید
      
      این پدر را چنین پسر باید
      این پسر را چنان پدر باید
      
      کربلا درس میدهد به همه
      زیر پای پدر ،پسر باید
      
      السلام ای صفای شش گوشه
      عرش پایین پای شش گوشه
      
      آمدی جذبه ی چمن باشی
      اسوه ی نسل سینه زن باشی
      
      آمدی تا که غرق ذات خدا
      آمدی غرق خویشتن باشی
      
      امدی تا که بعد پیغمبر
      حاجت مردم قرن باشی
      
      آمدی ای عصای دست حسین
      پسر دیگر حسن باشی
      
      آمدی تا که نسل ابراهیم
      را تو مهتاب انجمن باشی
      
      روح زهرا و مصطفی و علی
      سه نفر بین یک بدن باشی
      
      با چه ظرفیتی توانستی
      یک تنه کل پنج تن باشی
      
      لیله القدر در نزول اکبر
      اشبه الناس بالرسول اکبر
      
      سدره المنتهی ثمر داده
      باغ آئینه برگ و بر داده
      
      نوکران را ز خانه ی ارباب
      حضرت عشق تاج سر داده
      
      خاک پای تو بر دل سنگم
      ارزش کیمیا و زر داده
      
      حاجت مانده ی مرا ارباب
      با نگاه تو بیشتر داده
      
      بس که سر مست گشته او گویی
      به حسن هم خدا پسر داده
      
      مرتضی اشک شوق می بارد
      نوه داری چه لذتی دارد
      
      یاد دادی بهار بودن را
      نفس خود را مهار بودن را
      
      و تو آموختی چه خوب آقا
      از حسن سفره دار بودن را
      
      دست تو هر صلاح و شمشیری
      حسن حس کند ذوالفقار بودن را
      
      به تو آموخته بوسه ی حیدر
      فاتح کارزار بودن را
      
      وسط معرکه ندارد خصم
      چاره ای جز فرار بودن را
      
      بال جبریل آرزو دارد
      زیر پایت غبار بودن را
      
      یاد دادی به ما کنار پدر
      سر به زیر و کنار بودن را
      
      یوسف اهل خانواده تویی
      در امامت امام زاده تویی
      
      از نگاه تو سروری می ریخت
      معجزات پیمبری می ریخت
      
      وجنات تو فاطمی بود و
      از تو رفتار حیدری می ریخت
      
      زیر سجاده ی مناجاتت
      بال جبریل عجب پری می ریخت
      
      سر بازار یوسف حُسنت
      فقط از عرش مشتری می ریخت
      
      از اذانت فقط نه از نامت
      سرّ الله اکبری می ریخت
      
      همه با وصله ی تو در خانه
      بس که از تو برادری می ریخت
      
      یاعلی زیر رقص شمشیرت
      سر یل های لشگری می ریخت
      
      تا شود دور چشم هر بد دل
      صدقه می دهد ابوفاضل
      
      از خداوند مان چه میگویی
      از مسیر جنان که میگویی
      
      دل بابا به وجد می آید
      دم مغرب اذان که میگویی
      
      تو بیا و خودت مرا برسان
      به همان آسمان که میگویی
      
      کاش باشم همان که میخوایی
      کاش باشم همان که میگویی
      
      از غلامان حلقه برگوشم
      به روی چشم آن که میگویی
      **
      پشت پایت دعای بابا بود
      ربنا ربنای بابا بود
      
      عطش تو مجال رفع عطش
      از لب و بوسه های بابا بود
      
      خواهران بعد رفتنت گفتند
      علی اکبر عصای بابا بود
      
      ولدی یا علی؛ علی ولدی
      آخرین ناله های بابا بود
      
      آنچه در بین خنده ها گم شد
      گریه بی صدای بابا بود
      
      به پسر ارث میرسد ز پدر
      کفن تو عبای بابا بود
      
      چشم تو روشن ای غیور حرم
      عمه آمد میان نامحرم
      
      جواد پرچمی
      

 
      بگو بلا بنویسند، ها که می خواهیم
      تمام دهر نخواهند ما که می خواهیم
      
      تو جلوه کردی و ما نیز می پرستیمت
      به دین نیاز نباشد خدا که می خواهیم
      
      و چشمهای تو جنّاتُ تَحتِهاَ الاَنهار
      و چند تایی از این آیه ها که می خواهیم
      
      به روز واقعه تنها رها نکن ما را
      در آن بساط یکی آشنا که می خواهیم
      
      به فرض روز جزا، بر عذاب تن بدهیم
      بهشت هم که نباشد تو را که می خواهیم
      
      تو باشی و پدرت باشد و خدا باشد
      ببین بهشت تو را نیز با که می خواهیم
      
      اگر که روز قیامت حسابمان نکنی
      به زندگی سفر کربلا که می خواهیم
      
      ببینم  آنکه  مرا  نوکر  آفریده  تویی؟
      کسی که قبل من این شعر را شنیده تویی
      
      اگر به چشم تو لفظ غزال برگردد
      به جسم مرده ی شعرم خیال برگردد
      
      بدون تو من از این ماه بر نمی گردم
      اشاره کن به دو ابرو  هلال برگردد
      
      نگاه می کنی و آفتاب حیران است
      به سمت غرب و یا که شمال برگردد
      
      به ساحتی که تویی آسمان چه میفهمد
      کسی به پای بیاید به بال برگردد
      
      اگر مکبّر ما هم قد قیامت نیست
      به خال خویش بفرما بلال برگردد
      
      الهی این قد و بالا بلندتر نشود
      قلم الهی از این سطر لال برگردد
      
      که از جوار تن جاری تو حضرت کوه
      رشید و سخت بیاید هلال برگردد
      
      و عقل کل به جز این پاسخی نمی یابد
      که از جوار تو با صد سوال برگردد
      
      از این به بعد در این شعر تو خدا هستی
      و امر کن گذر ماه و سال برگردد
      
      تو زیر پای پدر من به زیر پای شما
      و دفن کرده مرا زیر روضه های شما
      
      تو آسمان بلند همیشه ی مایی
      قبیله ات همه خوب و شما هم آقایی
      
      اراده می کنی انگور می شود پیدا
      تو شهد جان حسینی ، تو تاک لیلایی
      
      بهانه می کنی از تشنگی که برگردی
      تو دائماً به تمنّای  روی بابایی
      
      زبان بزن به زبانش ببین که تشنه تر است
      نگو که آب نخوردی تو روح دریایی
      
      زبان قافیه لال از نوشتن این بیت
      شنیده ام که تو بر خاک ارباً اربایی
      
      ز داغ تشنگی ات سال و ماه می سوزد
      هنوز قلب امیر سپاه می سوزد
      
      هادی جانفدا
      
      ********************
      
      
      دل می رود به دل شدگان اقتدا کند
      شاید کسی بیاید و او را سوا کند
      
      از آیه های حمد مدد می شود گرفت
      باید وسیله ای گره ی بسته وا کند
      
      من خاک زاده ام و نشسته ام که یک نفر
      این خاک تیره را به نظر کیمیا کند
      
      تا زیر دست و پای گدایان دلم شکست
      دستی بلند شد که دلم را دعا کند
      
      جمعیتی است پشت در خانه ی حسین
      یعنی کریم آمده فکر گدا کند
      
      امروز اولین پسرش را حسین دید
      پس می رود عقیقه ی او را ادا کند
      
      در آسمان شب زده مهتاب را ببین
      ارباب زاده نه خود ارباب را ببین
      
      عشق است مرغ عشق هوای علی شدن
      مجنون شدن اسیر به پای علی شدن
      
      ماه حسین جان به فدای رسیدنت
      این شغل ماست ، شغل فدای علی شدن
      
      چشم علی به چشم تو بی خود گره نخورد
      چشمش تو را گرفت برای علی شدن
      
      بی خود دل حسین برایت نمی تپید
      این است رسم جاذبه های علی شدن
      
      حالا که راه رفتن و طرز نگاه تو
      مانند فاطمه است سوای علی شدن
      
      وقتی تو را به سینه گرفته علی خوش است
      راهی دشت کرب و بلای علی شدن
      
      در گوش باد قصه ای از آسمان بگو
      الله اکبر ، اکبر لیلا اذان بگو
      
       مسعود اصلانی
      
      ********************
      
      
      عاشق آن است که پر می گیرد
      فقـط از  عشق خبر می گیرد
      از جگر آتش اگر می گـیرد
      عشق را مدّ نظر می گیرد
      
      منطق منـطقه ی ما عـشق است
      مذهب مطلقه ی ما عـشق است
      
      بی دل آن است که دل داده به تو
      کار و بارش فقط افتاده به تو
      سجده کرده خود سجاده به تو
      می رسد آخر این جاده به تو
      
      راهی جاده ی مجنون شدنیم
      بس که آماده ی مجنون شدنیم
      
      مـا همه در به در لیلاییم
      بیشتر دور و بر لیلاییم
      سائل پشت در لیلاییم
      زیر دِین پـسر لیلاییم
      
      تو علی اکبر لیلا هستی
      نوه ی اول زهرا هستی
      
      کیستی محشر در گهواره
      فاتح خیبر در گهواره
      یا که پیغمبر در گهواره
      خنده ات اکبر در گهواره
      
      همه را یاد نبی می انداخت
      یاد میلاد  نبی می انداخت
      
      صابر خراسانی
      
      ******************
      
      
      دل مجنون هميشه با ليلاست
      مي رود سوي هر كجا ليلاست
      
      قدم عاشقي كه برداري
      بعد از آن اختيار با ليلاست
      
      تپش قلب تو ، نمي دانم
      تپش قلب من كه يا ليلاست
      
      آنكه از كار من گره بگشود
      با دو دست گره گشا ليلاست
      
      بسته آنكه دخيل زلفم را
      به سر زلف كربلا ليلاست
      
      كشش عشق تا كه پا بر جاست
      دل اسير مزار پايين پاست
      
      پسر پهلوان اربابم
      مرتضاي جوان اربابم
      
      اي عصاي پدر ، علي اكبر
      اي كه هستي توان اربابم
      
      قمر دوم بني هاشم
      اي مه آسمان اربابم
      
      دامنت را نمي دهم از دست
      لحظه اي هم به جان اربابم
      
      تو كريمي و از تو شامل ماست
      كرم خاندان اربابم
      
      نشده دست رد به كس بزني
      سفره دار مدينه چون حسني
      
      جز خدا كس نبود در دل تو
      من كجا ! مدحت خصائل تو
      
      كار من نيست كار جبريل است
      تا گدايي كند ز سائل تو
      
      كيستي كه معاويه مي گفت
      به اميرانش از فضائل تو
      
      تا ببيند جمال پيغمبر
      چشم عباس بود مايل تو
      
      به نبي رفته بين اهل البيت
      بيشتر از همه شمائل تو
      
      اشبه الناس به رسولي تو
      نوه ي ارشد بتولي تو
      
      در شجاعت دلاوري اكبر
      در بلاغت تو حيدري اكبر
      
      با تمام كريم هاي شهر
      در سخاوت برابري اكبر
      
      پدرت گفته خلقا و خلقا
      تو سراپا پيمبري اكبر
      
      سر و دست است كه زمين ريزد
      بزني گر به لشكري اكبر
      
      مشك بر دوش پيش چشم حسين
      تو ابالفضل ديگري اكبر
      
      اي ستون خيام ثارالله
      اي ذبيح قيام ثارالله
      
      از تو دارم همين غلامي را
      كس ندارد چنين مقامي را
      
      تا كه ميخانه را به هم ريزم
      پيش رويم گذار جامي را
      
      السلام عليك يابن حسين
      مي دهي پاسخ سلامي را؟...
      
      ...كه فرستاده ام زند بوسه
      آن قدم هاي بس گرامي را
      
      لب خشك تو ظهر عاشورا
      شرمگين كرد تشنه كامي را
      
      تشنه لب بودي و دويست نفر
      زير تيغ تو رفت از آن لشكر
      
      در حصاري كه تو شدي تنها
      بوسه اي زد عمود فرقت را
      
      ريخت خون تو روي چشم عقاب
      اشتباهي تو را كشيد كجا !؟
      
      وسط جمعيت تنت گم شد
      دشمنان علي همه پيدا
      
      بر تن تو ز بغض مي كوبيد
      هر كه مي برد نيزه اش بالا
      
      با تن قطعه قطعه روي زمين
      تو صدا مي زدي : بيا بابا
      
      پدرت را كه ديد عمه ي تو
      مو پريشان دويد عمه ي تو
      
      رضا رسول زاده